minik yeşil yaprağı beklerken

korkuyorum,
ve sanırım çok.
ki sorarım,
hangimiz korkmuyoruz?
önüme alıyorum içimdekileri
ve şavaşıyorum onlarla
kafatasımla parçalara ayırıyorum
incecikleri görebilmek için,
ve kalbimi söküp yerinden
kana buluyorum onları
gizli mejsaları okuyabilmek için
ve aklım zaten bin ile boğuşurken
karşıma çıkan bu bir ile kavgam
çok uzadı artık sanki.
ya birdir ya sıfır
ya kalırsın ya gider
ya ölürsün ya yaşar...
bu bir hadi neyse geçer de,
içimdeki bin beni aşar...
güneşe haykırdım, duymadı elbet
suya fısıldadım, gidemedi derine
en son toprağa sustum,
bir umut, belki filizlenir diye...